Την εποχή της γέννησής του, το σύγχρονο κράτος κέρδισε τη νομιμοποίησή του από την ελπίδα ότι θα είναι σε θέση να παρέχει ασφάλεια στους πολίτες του.
Το σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης είναι ο πιο σημαντικός θεσμός πρόνοιας για το μέλλον των ανθρώπων, για τη ζωή τους, την υγεία τους και την αξιοπρέπειά τους (…)
Tο νομοσχέδιo της κυβέρνησης διατρέχεται από το νεοφιλελεύθερο πνεύμα και οδηγεί την κοινωνία σε ένα σύστημα που διαμορφώνεται όχι με κριτήριο τις ανθρώπινες ανάγκες, αλλά τις ανάγκες της οικονομίας. Διαπνέεται από τη στρατηγική του «μετασχηματισμού του κράτους πρόνοιας, σε κράτος φιλανθρωπίας (…)
Ενώ η «ασφάλεια» είναι το μεγάλο ιδεολογικό επιχείρημα της κυβέρνησης, το εξαντλεί σε επίδειξη αστυνομικής βίας με καθημερινά πλέον κρούσματα κατά των πολιτών. Το ξεχνά όμως όταν πρόκειται για την μεγάλη πλειονότητα των συνταξιούχων, το ξεχνά όταν πρόκειται για το μέλλον των εργαζομένων και των νέων.